Traditionele Chinese geneeskunde, ook bekend als Chinese geneeskunde is
een verzamelnaam voor een verscheidenheid aan traditionele medische gebruiken uit China, die gedurende duizenden jaren ontwikkeld zijn. Het wordt ook beschouwd als onderdeel van de Oosterse geneeskunde.

Traditionele Chinese geneeskunde vindt haar oorsprong in een unieke, veelomvattende en systematische theoretische structuur waaronder de theorie van de Vijf Elementen, het meridiaanstelsel van het menselijk lichaam, Yin-Yang en andere systemen. Elke behandeling wordt uitgevoerd volgens dit filosofische raamwerk. Het grootste deel van de filosofie van de Traditionele Chinese Geneeskunde werd afgeleid van de Taoïstische filosofie.

Geschiedenis

Er wordt aangenomen dat de Gele Keizer het boek Neijing Suwen ("Basisvragen van Inwendige Geneeskunde"), ook wel Huangdi Neijing genoemd, heeft laten schrijven als resultaat van zijn dialoog met zijn minister Ch’i Pai. Dit zou gebeurd zijn tijdens het gouden tijdperk van zijn heerschappij van 2698 tot 2598 v.Chr..

Tegenwoordig menen wetenschappers dat de titel meer dan twee duizend jaar geleden gevormd werd als eponiem tussen de Chou en Han dynastie, hoewel enkele gedeelten van het werk wellicht al afstammen van 1000 jaar voor Christus.

Tijdens de Han dynastie, schreef Chang Chung-Ching, tijdens het einde van de tweede eeuw na Christus, een boek over de behandeling van tyfus.

Het omvat de allereerste referentie naar Nejing Suewen. De Chin dynastie beoefenaar en voorstander van o.a. acupunctuur Huang-fu Mi (215-282 A.D.), citeert ook de Gele Keizer in zijn Chia I Ching, circa 265 jaar na Christus. Tijdens de Tang dynastie beweerde Wang Ping een exemplaar van het originele werk van Nejing Suwen gevonden te hebben, dat hij later uitbreidde en wezenlijk veranderde.

Dit werk werd herzien door een keizerlijke commissie tijdens de elfde eeuw en het resultaat is de beste representatie van de ontdekking van de 'traditionele Chinese geneeskunde'.